Een Driedaagse in de Mijnen

Al is het wellicht een heerlijk ideaal om voor langere tijd in de juiste creatieve groef te zitten, het is ook realistisch om er vanuit te gaan dat er momenten zijn en zullen komen dat je niet in die groef zit. Je leeft hier immers op aarde en maakt van alles mee waardoor je afgeleid wordt, of waardoor je van je stuk kunt raken.

Tijdelijk het onbestemde gevoel gedogen (1)

De mooiste variant hierbij is wel wat ik de 'driedaagse in de mijnen' zou willen noemen. Dit staat dan voor een periode die meestal niet langer dan twee à drie dagen duurt waarin er sprake is van een zekere mate van verwarring. Er is een bepaald onbestemd gevoel, alleen krijg je de vinger er niet op: het lukt niet om makkelijk de juiste woorden te vinden die resoneren met dat gevoel.

Ik heb geleerd dat het dan niet zo heel veel zin heeft om veel te gaan schrijven, nadenken of om extra veel te gaan wandelen of mediteren, of er met anderen uitgebreid over te praten. Het lijkt wel alsof het simpelweg het beste werkt om mijn onbewuste haar gang te laten gaan, en dan komen er haast vanzelf na een poosje, en meestal toch wel binnen een dag of drie, de juiste woorden om de gevoelens te vangen en naar het bewustzijn te brengen.

Alsof je drie dagen in de mijnen verblijft met slecht zicht, waarna je half op de tast uiteindelijk datgene ontdekt dat je mee kunt nemen naar boven om het vervolgens in het daglicht pas echt goed te kunnen observeren. Wat voor mij een les is geweest, is het kunnen gedogen van dat onbestemde gevoel, wetende dat het meestal maar van tijdelijke aard is.

Het is verder ook verstandig om in die periode niet al te grote besluiten te gaan nemen: het wat rustiger aan doen, is vaak het beste. Ook op tijd naar bed gaan enzo, is dan aan te raden. Je verliezen in piekeren is verder ook vrij zinloos omdat je dan een grote kans loopt in rondjes te gaan denken, terwijl je beter afstand kunt nemen en kunt vertrouwen op de werking van je onbewuste.

In het artikeltje 'Met Geduld het rijpingsproces omarmen' (2) schrijf ik eveneens over een periode van rust. Toch is een dergelijke periode van rust anders dan drie dagen in de mijnen. In het eerste geval loop je als het ware meer bovengronds en schijnt de zon aangenaam, alleen is de richting even onbepaald. In het tweede geval is er echt een onbestemd, en wat onprettig gevoel waarvan je de oorzaak nog niet weet.

Ik merk zelf dat ik de mijn uit aan het lopen ben zodra het achterliggende thema duidelijker aan de oppervlakte verschijnt, mijn ademhaling zich weer verruimt, en als het algehele gevoel van beweging weer meer op de voorgrond komt. Het kan dan zelfs aanlokkelijk worden om verder gewoon weer de draad op te pakken, zonder echt daadwerkelijk goed tijd te nemen voor de vondst uit de mijnen. Ik probeer er in ieder geval wel serieus naar te kijken; er is immers heel wat onbewuste energie in gaan zitten.

Voor meer over de haast onvermijdelijke therapeutische component bij noëtisch onderzoek zie: "Voorbij de Illusie van Objectiviteit: de Therapeutische Component" (3)

NOTEN
(1) http://www.fanpop.com/clubs/beautiful-pictures/images/32394312/title/surrealism-art-photo
(2) http://noetiek.blogspot.nl/2013/07/met-geduld-het-rijpingsproces-omarmen.html
(3) http://noetiek.wordpress.com/2013/07/05/voorbij-de-illusie-van-objectiviteit-en-de-therapeutische-component/