Door Overmoed uit de Holle Buis Struikelen

Laatst kwam ik in een boek van Tijn Touber (1,2) het beeld tegen van de 'holle buis'. Hiermee werd verwezen naar het idee dat je dichter bij die creatieve bron kunt komen naarmate je jezelf als het ware minder in de weg staat. Je zou zou misschien wel eens vooral het meest creatief zijn als je je durft over te geven aan iets dat je voedt met ongekende hoeveelheden energie en vernieuwing.

Holle, Lege en Gevulde PVC-pijpen (3)

Hij noemt ook een uitspraak die hij in India regelmatig hoorde welke verwijst naar dit concept, namelijk: "let go, let go, let God". In dit erg inspirerende boek 'Het geheim van de Genialiteit' haalt hij o.a. ook Michael Jackson aan die gezegd zou hebben:

"Het is zo merkwaardig. Je hoort de woorden. Je ziet ze heel helder. En dan zeg je tegen jezelf: "Sorry, maar dit heb ik niet geschreven. Het was er al." Daarom vind ik het vervelend om credit te nemen voor de songs die ik heb geschreven. Ik voel dat ze, ergens op de een of andere manier, al waren geschreven en dat ik slechts de koerier was om ze naar de wereld te brengen. Dat geloof ik echt." 

In de verkenningstocht naar 'nieuwe' informatie lijkt het erg bevorderlijk om een 'holle-pijp-mentaliteit' te ontwikkelen om in een soort van ontvankelijkheidsflow te komen. Het is dan vooral ook de kunst om in een dergelijke flow te blijven (4).

In deze wereld die bolstaat van de verleidingen, afleidingen en versnippermogelijkheden is het makkelijk om die holle pijp weer te laten verstoppen. Meestal gaat dat zonder dat je er erg in hebt, maar soms gebeurt het ook doordat je je zó sterk, liefdevol en krachtig voelt dat je denkt de wereld aan te kunnen, en zeker bepaalde versnipperingen. Dan komt er een golf van overmoed over me heen waardoor ik dingen kan gaan doen waarvan ik weet dat het een verstoppend effect heeft op die stroom, maar toch doe ik het dan omdat ik denk dat ik toch sterk genoeg ben om die stroom in stand te houden.

Vaak is het dan na een paar uurtjes wel weer gedaan met die stroom en kan het soms dagen of weken, zoniet maanden duren voordat ik weer ben teruggekeerd in die vibe.

NOTEN
(1) Touber, T. (2012) Het geheim van genialiteit. Utrecht: Bruna Uitgevers B.V.
(2) Ik heb hier op deze site beschreven hoe ik via een radioprogramma kennis heb gemaakt met het werk van Tijn Touber. Zie daarvoor: "Ik ben veel te nuchter voor dit project".
(3) http://www.designbuzz.com/pvc-pipes-form-an-interactive-pavilion-for-children-to-play/
(4) http://noetiek.blogspot.nl/2013/06/een-staat-van-ontvankelijkheid-handhaven.html

De Prachtige Potentie van Videoclips

Om goed te kunnen ontmisten is het onontbeerlijk dat je ook regelmatig weet te genieten van het leven. Chronisch sombere mensen lijken me te minder kans te hebben door de ruis heen te breken. Daarom raad ik iedereen aan om af en toe youtube aan te zetten en daar enkele videoclips te bekijken.

En daarbij zou ik dan willen aanraden dit met heel je lichaam te doen, waarbij je luistert naar wat het allemaal te zeggen heeft als je luistert naar de muziek en kijkt naar de clip.

Van deze clip hiernaast zou je bijvoorbeeld makkelijk blij kunnen worden.

In het artikel waarin ik spreek over een opleiding tot levenskunstenaar (1) heb ik het niet eens over het enorme belang van het kunnen genieten van het leven. Ik heb in eerdere artikeltjes al gesproken over bepaalde bij-effecten die kunnen optreden bij het verkennen van de grenzen van het bewustzijn. Zo sprak ik over de kans dat je opeens 'afgeleid wordt' door allerlei thema's die vanuit je zelf om aandacht vragen (2), en de mogelijkheid dat je misschien de drang voelt om anderen te gaan helpen (3).

Een ander bij-effect waar je rekening mee moet houden is dat je af en toe enorme golven van geluk ervaart; het kan dan zomaar zijn dat je geniet van iedereen om je heen, en steeds denkt: "Wow, wat is de wereld toch grappig, wat is de wereld toch mooi!"

Als je in zo'n houding youtube-filmpjes gaat kijken dan kun je zomaar genieten van al het bier dat op de piano staat waarachter Freddy Mercury van Queen een deuntje zingt.

Zo kun je naar clips kijken die je ook kunnen ontroeren, alsof je in een dergelijke staat van vergrote vreugde ook makkelijker gevoelens kunt ervaren, en misschien zelfs kunt vergroten. Zo kan de onderstaande clip van Kelly Clarkson waarin ze pijnlijke thema's uit haar jeugd verwerkt je echt raken, en daardoor het gevoel vergroten dat het leven toch eigenlijk een wonderbaarlijke stunt is.

Zo zie je maar dat noëtisch werk, en de noëtische bewustzijnstoestand niet een serieuze aangelegenheid hoeft te zijn, maar dat het juist kan leiden naar een intensere manier van het leven ervaren, zelfs via video-clipjes.

NOTEN
(1) http://noetiek.wordpress.com/2013/06/25/inschrijven-voor-de-opleiding-tot-levenskunstenaar/
(2) http://noetiek.wordpress.com/2013/07/05/voorbij-de-illusie-van-objectiviteit-en-de-therapeutische-component/
(3) http://noetiek.wordpress.com/2013/07/06/het-lifeline-project-en-de-rinkelende-bel/

Waar zijn toch al die Jonge Mensen die de Wereld gaan Veranderen?

Op de hoofdsite van dit noëtische project haalde ik laatst Max Planck aan (1). Hij stelde dat werkelijke veranderingen in een algemeen gedeeld wereldbeeld eigenlijk pas echt kunnen optreden als degene die dat wereldbeeld verdedigen komen te overlijden.

Werk van Igor Morski (2)

Hij verwees hierbij naar zogenaamde paradigmaveranderingen binnen de wetenschap, maar ik vrees dat dit principe ook wel eens zou kunnen gelden voor andere algemeen gedeelde beelden over hoe onze werkelijkheid in elkaar steekt. Zo leerden we vroeger op school dat het toch eigenlijk iets heel nobels was van de Verenigde Staten om twee atoombommen op Japanse steden te gooien omdat - zo werd gezegd  - er op die manier een snel einde kwam aan de tweede wereldoorlog.

Tegenwoordig zou je je toch twee keer achter de oren krabben als een land besluit massavernietigingswapens te lanceren op steden waarbij vele tienduizenden burgers de dood vinden, en zeker als daar de handtekening van de Verenigde Staten op staat.

DE GROTE VERANDERINGEN DOOR DE JONGEREN
In tal van bewegingen wordt al vele jaren gesproken over ongekende veranderingen waar onze samenleving in terecht zou komen: enorme verschuivingen waarbij de grote stuwkracht zou komen van de jeugd en van de jongere mensen. Soms werden ze zelfs bejubeld als 'nieuwetijdskinderen', die al het onrecht in de wereld zouden aanpakken, waardoor de gevestigde structuren ineen zouden storten, en een nieuwe bloeiende wereld zou ontstaan op de ruïnes van de oude.

Een nieuwe wereld waarin mensen op een nieuwe, frisse en openhartige manier met elkaar omgaan, waarin andere zaken belangrijk worden gevonden. Een wereld waarin er minder ruimte is voor hebzucht, status, haast en stress.

Al jaren kijk ik uit naar deze omslag, maar tot nu toe zie ik vooral jongeren die versmolten lijken te zijn met hun smartphone, tablet of notebook. Ook lijkt het wel alsof er vooral wordt ingezet op het nadoen van de oudere generaties.

Stel je toch eens voor dat er misschien inderdaad allerlei jongere mensen rondlopen die eigenlijk vaag wel het gevoel hebben dat er van alles mis is in hoe we de wereld hebben ingericht, maar die eigenlijk ook geen idee hebben hoe daar iets aan te veranderen zou zijn. Misschien kan er al veel veranderen als zij zich gaan voorstellen dat er wel degelijk verandering mogelijk is, en zich openen voor nieuwe mogelijkheden.

Jongeren (15-30 jr) wil ik dan ook aansporen actief mee te werken met dit project door de vaardigheden te verkennen om in een creatieve stroom te komen en te blijven. Hierdoor kan een ontvankelijkheid ontstaan om dagelijks te baden in nieuwe ideeën. Reageer via de contactpagina in het menu.

NOTEN
(1) http://noetiek.wordpress.com/2013/06/18/de-afbrokkeling-van-de-mythe-van-de-alwetende-genen/
(2) http://www.igor.morski.pl/

Zou je Willen Meewerken aan Ontmisting?

Onze grote vriend Nelson Mandela gaf in 1994 een inauguratiespeech waarin hij juist de mensen aanspoorde om niet klein te denken, maar je rug te rechten en groots te denken. Hij haalde daarbij een tekst aan van Marianne Williamson. Voordat ik ook maar durf te spreken over 'ontmisting' is het wel zinvol om bij jezelf af te vragen of je durft groots te denken. Waarom zouden we het - al is het maar half-serieus - niet eens even proberen?

Nelson Mandela bezocht als president als eerste
de kleurrijke leider van Libië, Moammar Gaddafi (1)

In zijn speech zei hij: "Onze grootste angst is niet dat we inadequaat zijn. Onze grootste angst is dat we immens krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze duisternis, wat ons de meeste angst inboezemt" (uit Het Geheim van Genialiteit, p.71, 2)

ONTMISTING
Als we nu eens - laten we eens gek doen - doorgaan op dat pad, namelijk dat we overwegen dat we inderdaad immens krachtig zijn, en bovendien ontzettend veel potentie hebben dan zouden we wellicht zelfs iets kunnen veranderen aan ons vermogen om de wereld waar te nemen. Misschien kunnen we dan wel zaken gaan zien die we voorheen met zijn allen niet konden zien?

Wizzy Piwi introduceert op haar jonge blog (3) de metafoor van de mist, zoals deze wordt beschreven in 'The Mists of Avalon'. Zo schrijft ze over een bepaald fragment:

"In dat fragment zien we koning Arthur als jongeman in gesprek met zijn zuster. Ze wandelen samen door een tuin, hun wereld is gescheiden van de normale wereld door een mist. Er wandelt iemand aan de andere kant van de mist en ze kunnen haar zien. Zij echter kan Arthur en zijn zuster niet zien."

Stel je eens voor dat het mogelijk zou zijn om die mist als het ware voor enkele meters weg te blazen, waardoor het mogelijk wordt voor degenen in onze normale wereld om meer zicht te krijgen op een realiteit die er altijd al geweest is, maar die buiten ons bereik viel.

Als je deze mist dan heel metaforisch ook ziet als staande voor de bedekking van allerlei mogelijkheden van de mens, die we ergens onderweg wellicht verloren zijn, of die wie nog kunnen ontwikkelen, zou je dan willen meewerken aan het weghalen van die mist?

In hoeverre zou het al dan niet de bedoeling zijn om een deel van de mist te laten verdwijnen? Is die mist er immers niet voor een reden? (4)

NOTEN
(1) http://www.mathaba.net/news/?x=627606
(2) Touber, T. (2012) Het Geheim van Genialiteit. Utrecht: Bruna uitgevers B.V.
(3) http://wizzypiwi.wordpress.com/2013/07/05/avalon-wereld/
(4) http://wizzypiwi.wordpress.com/2013/07/05/avalon-wereld/comment-page-1/#comment-2

Kun je de Kleuren van een Boek aanvoelen?

Afstemmen, afstemmen en nog eens afstemmen. Dat zijn toch wel drie sleutelwoorden in het noëtische verkenningswerk. Je kunt je afstemmen op mensen, dieren, gevoelens, herinneringen, onderwerpen (zie bijv Sociaal Ideëel Magnetisme, 1) en toen ik vandaag een bepaald boek in de hand nam, leek het wel alsof ik me spontaan kon afstemmen op dat boek.

afkomstig van favim.com - maker onbekend

En dan heb ik het natuurlijk niet zozeer over het fysieke boek en haar vormgeving. Nee, ik heb het meer over dat ik echt het gevoel had dat het mogelijk zou zijn om via dat specifieke boek contact te leggen met de schrijver van het boek, danwel de gevoelens en gedachten die erin verwoord zijn. Stel je toch eens voor dat zoiets echt mogelijk zou zijn!

In de tijd dat ik nog gekke boeken las was er eens een vrouw die beweerde dat ze in contact stond met dolfijnen, en die dolfijnen vertelden haar dat zij het vermogen hadden om in een seconde een film met al haar gedachten te 'vatten', evenals een boek of een artikel. Het was volgens hen slechts een kwestie van afstemming en dan resoneerde alle informatie als het ware meteen het bewustzijn in.

Mocht je iets van dit verschijnsel herkennen laat het me dan weten.

NOTEN
(1) http://noetiek.wordpress.com/2013/06/07/ideeel-sociaal-magnetisme-via-een-onderwerp/

Perspectief Verruimen via Hartcoherentie

Er is de laatste jaren al veel gesproken over hartcoherentie. Ik heb er in het verleden ook al de nodige aandacht aan besteed op de hoofdsite (1), maar ik kom er niet onderuit om het toch ook weer onder de aandacht te brengen, en wel omdat het een krachtige manier lijkt om een ander perspectief te verkrijgen.

Het moge inmiddels duidelijk zijn dat het streven naar minder ruis, en een ruimer perspectief van belang is binnen dit noëtische project. In het interessante bewustzijnsverkenningsboek van Bruce Moen (2) wordt een oefening gepresenteerd die hij onderstreept als de meest waardevolle 'techniek' om tot nieuwe inzichten te komen in de verkenning van bewustzijnsvelden.

afbeelding afkomstig van (3)

Omdat één van de doelen van dit project is het verkrijgen van nieuwe informatie die we wellicht zouden kunnen integreren in het normale alledaagse leven, lijkt kennis over deze benadering van belang.

Het fascinerende is namelijk dat zowel Bruce Moen als het Heart-Math instituut - dat veel onderzoek heeft gedaan naar hartcoherentie - een methode voorstellen die uitblinkt in haar eenvoud, maar die potentieel tot ongekende diepten kan leiden. Een methode die je in staat kan stellen een hele andere laag van de realiteit waar te nemen.

De kern van de methode is als volgt: je gaat ergens ontspannen zitten of liggen en vervolgens open je de deur van de magie door jezelf te vragen momenten te herinneren waarop je door anderen mensen werd geliefd of momenten waarop je anderen lief had. Door je af te stemmen op momenten waarop je liefde voelde afkomstig van een ander persoon, of momenten waarop je zelf liefde voelde voor iemand, kun je een gevoel activeren dat letterlijk je hart kan laten gloeien.

Het hart verspreidt dan vervolgens deze wonderlijke staat van zijn, door naar de rest van je lichaam waardoor je uiteindelijk als geheel in een andere waarnemingstoestand kan terechtkomen. Een toestand waardoor je opeens kunt gaan resoneren met andere gedachten, andere gevoelens.

Volgens het Heart-Math Instituut word je geest hierdoor scherper, vitaler en krachtiger en Bruce Moen stelt dat het bereik van je bewustzijn enorm kan worden verruimd als je in staat bent deze liefdesstand langer vast te houden.

Het lijkt me dan ook zeker een waardevolle vaardigheid om te trainen. Je kunt overigens in plaats van mensen ook je afstemmen op liefdevolle momenten die je had met dieren of bij het doen van bepaalde dingen of het zien van bijvoorbeeld schoonheid in de natuur.

NOTEN
(1) Hartcoherentie en het gebruik van hartparels
(2) Moen, B. (2005) Afterlife Knowledge Guidebook. Charlottesville, Virginia, Verenigde Staten: Hampton Road Publishing Company.
(2) http://www.fanpop.com/clubs/beautiful-pictures/images/32394312/title/surrealism-art-photo

Met Hartparel een Etherische Banshee Ontmantelen

Hieronder volgt een verhaal dat waarschijnlijk niet echt geschikt is voor erg nuchtere mensen (1). Je zou het zelfs een hardcore etherisch verhaal kunnen noemen. Het is afkomstig van Bruce Moen, die werkt in de 'lijn' van Robert Monroe (2).

Er waren veel lelijke en afgrijselijke banshee-foto's te vinden.
Om het een beetje gezellig te houden heb ik gekozen voor een vrij vriendelijke variant.

Hij vertelt het verhaal van de vader van een vriend van hem die terminaal ziek was. Iedere nacht schreeuwde die vader in grote angst vanaf het moment dat hij in slaap viel tot hij weer wakker werd. Bruce werd samen met zijn vriendin Rebecca gevraagd of zij er misschien iets aan konden doen (3, p.124)

Bruce en Rebecca besloten hierop op zijn non-fysieks (dus zonder hun fysieke lichaam) eens een kijkje te gaan nemen bij de betrokken man. In deze toestand bleek het namelijk mogelijk te zijn om ook datgene te zien waar die vader helemaal gek van werd. Ze zagen hoe de vader werd geconfronteerd met een zogenaamde 'banshee', en wel een enge groene, dampachtige variant met een angstaanjagend gezicht met doeken die wapperend achter hem bewogen.

Het idee van de banshee is afkomstig uit de Ierse cultuur waar het staat voor een veelal vrouwelijke figuur die jankend en huilend een lied zingt als aankondiging voor de dood die snel zal volgen (4).

Rebecca wist het probleem van de banshee op te lossen door de betrokken man te leren die banshee lief te hebben, en iedere keer als die vader de rust kon vinden om liefde te 'genereren' en die naar dat monster te zenden, verdween het wezen. Die banshee bleek namelijk zijn eigen creatie te zijn die hij onbewust in elkaar had gesleuteld omdat hij zo bang was voor de dood.

Verderop legt Bruce Moen uit hoe je hartparels (5) kunt inzetten om dit soort etherische lolbroeken te ontmantelen. In een ander voorbeeld wordt op deze manier een schijnbaar monsterachtig wezen van zijn harde buitenlaag verlost waarna het overgeblevene deel zoiets zegt als: "Goddank dat je me nu eigenlijk echt kunt zien!"

NOTEN
(1) Ik ben veel te nuchter voor dit project
(2) Robert Monroe komt nogal eens voor binnen deze noëtische sites. Laatst schreef ik nog over het Lifeline project: Het Lifeline Project en de Rinkelende Bel
(3) Moen, B. (2005) Afterlife Knowledge Guidebook. Charlottesville, Virginia, Verenigde Staten: Hampton Road Publishing Company.
(4) Wikipedia is hierbij erg verhelderend.
(5) In een artikel uit 2011 schrijf ik uitgebreid over hartparels en hartcoherentie. Deze hartparels lijken een krachtig middel om angsten te laten verdwijnen. Lees er meer over op Hartcoherentie en het gebruik van Hartparels.

Een Driedaagse in de Mijnen

Al is het wellicht een heerlijk ideaal om voor langere tijd in de juiste creatieve groef te zitten, het is ook realistisch om er vanuit te gaan dat er momenten zijn en zullen komen dat je niet in die groef zit. Je leeft hier immers op aarde en maakt van alles mee waardoor je afgeleid wordt, of waardoor je van je stuk kunt raken.

Tijdelijk het onbestemde gevoel gedogen (1)

De mooiste variant hierbij is wel wat ik de 'driedaagse in de mijnen' zou willen noemen. Dit staat dan voor een periode die meestal niet langer dan twee à drie dagen duurt waarin er sprake is van een zekere mate van verwarring. Er is een bepaald onbestemd gevoel, alleen krijg je de vinger er niet op: het lukt niet om makkelijk de juiste woorden te vinden die resoneren met dat gevoel.

Ik heb geleerd dat het dan niet zo heel veel zin heeft om veel te gaan schrijven, nadenken of om extra veel te gaan wandelen of mediteren, of er met anderen uitgebreid over te praten. Het lijkt wel alsof het simpelweg het beste werkt om mijn onbewuste haar gang te laten gaan, en dan komen er haast vanzelf na een poosje, en meestal toch wel binnen een dag of drie, de juiste woorden om de gevoelens te vangen en naar het bewustzijn te brengen.

Alsof je drie dagen in de mijnen verblijft met slecht zicht, waarna je half op de tast uiteindelijk datgene ontdekt dat je mee kunt nemen naar boven om het vervolgens in het daglicht pas echt goed te kunnen observeren. Wat voor mij een les is geweest, is het kunnen gedogen van dat onbestemde gevoel, wetende dat het meestal maar van tijdelijke aard is.

Het is verder ook verstandig om in die periode niet al te grote besluiten te gaan nemen: het wat rustiger aan doen, is vaak het beste. Ook op tijd naar bed gaan enzo, is dan aan te raden. Je verliezen in piekeren is verder ook vrij zinloos omdat je dan een grote kans loopt in rondjes te gaan denken, terwijl je beter afstand kunt nemen en kunt vertrouwen op de werking van je onbewuste.

In het artikeltje 'Met Geduld het rijpingsproces omarmen' (2) schrijf ik eveneens over een periode van rust. Toch is een dergelijke periode van rust anders dan drie dagen in de mijnen. In het eerste geval loop je als het ware meer bovengronds en schijnt de zon aangenaam, alleen is de richting even onbepaald. In het tweede geval is er echt een onbestemd, en wat onprettig gevoel waarvan je de oorzaak nog niet weet.

Ik merk zelf dat ik de mijn uit aan het lopen ben zodra het achterliggende thema duidelijker aan de oppervlakte verschijnt, mijn ademhaling zich weer verruimt, en als het algehele gevoel van beweging weer meer op de voorgrond komt. Het kan dan zelfs aanlokkelijk worden om verder gewoon weer de draad op te pakken, zonder echt daadwerkelijk goed tijd te nemen voor de vondst uit de mijnen. Ik probeer er in ieder geval wel serieus naar te kijken; er is immers heel wat onbewuste energie in gaan zitten.

Voor meer over de haast onvermijdelijke therapeutische component bij noëtisch onderzoek zie: "Voorbij de Illusie van Objectiviteit: de Therapeutische Component" (3)

NOTEN
(1) http://www.fanpop.com/clubs/beautiful-pictures/images/32394312/title/surrealism-art-photo
(2) http://noetiek.blogspot.nl/2013/07/met-geduld-het-rijpingsproces-omarmen.html
(3) http://noetiek.wordpress.com/2013/07/05/voorbij-de-illusie-van-objectiviteit-en-de-therapeutische-component/

Gun jezelf een Interpersoonlijke Opknapbeurt

Als ik het heb over 'ontruizing' dan doel ik op het zoveel mogelijk verwijderen, of reduceren van de ruis die ons ervan weerhoudt om op een vollere en bewustere manier in het leven te staan. Het leven biedt vele uitdagingen en het is dan de kunst om te leren herkennen wat je vooruit helpt, en wat eerder voor een stagnatie zorgt.

Je hoort wel eens kwantumfysici, mystici en bepaalde spirituele groepen mensen praten over het idee dat we in feite 'allemaal één' zouden zijn. Een leuk concept, maar als dat ook maar een beetje waar zou zijn dan zou dat ook impliceren dat we heel erg makkelijk van alles en nog wat kunnen overnemen uit deze eenheid, waarbij ik in deze bijdrage vooral doel op de mensen om ons heen.

Illustratie afkomstig van (1)

En dan heb ik het niet alleen over prachtige en hartverwarmende zaken, maar ook over allerlei minder prettige zaken. Ik heb wel eens iemand horen beweren dat het qua onbewuste energetische omgang tussen mensen eerder een soort wilde jungle zou zijn, waarbij het een trekken en duwen is wat betreft het weghalen of dumpen van dingen bij elkaar.

Om het praktisch te houden kun je denken aan de momenten waarop je na een ontmoeting met iemand, je oftewel een stuk beter, oftewel een stuk beroerder voelt. Het zou dan zomaar kunnen zijn dat je oftewel veel energie hebt weggehaald bij iemand (door bijvoorbeeld heel veel te praten), of dat de ander het nodige bij je heeft weggeplukt. Ik wil hierbij benadrukken dat mensen dit over het algemeen niet bewust doen.

Hier valt nog veel meer over te zeggen, maar voor nu wil ik vooral een tip geven om de balans weer te herstellen. Het is een simpele, doch doeltreffende methode die je een 'interpersoonlijke opknapbeurt' zou kunnen noemen.

Zodra je wat tijd hebt - terwijl je wandelt of ergens zit - stel je je voor dat je alles wat je van een ander persoon in je eigen lichaam of systeem hebt meegenomen weer teruggeeft aan de oorspronkelijke eigenaar. Dit kun je vergezeld laten gaan met een imaginaire wegduwbeweging van beide handen. Vervolgens stel je je voor dat alles wat van jou is, maar bij die andere persoon is beland, ook weer teruggaat naar jezelf.

Dit zou je bij meerdere ontmoetingen kunnen doen, waardoor je ook allerlei emotionele thema's en dergelijke weer terug laat gaan naar de plek waar het thuishoort. Gun jezelf regelmatig zo'n interpersoonlijke opknapbeurt en je loopt minder rond met de spullen van de mensen om je heen, waardoor er meer ruimte ontstaat om je eigen dingen te verkennen en daarvan te genieten.

Je zou deze eenvoudige techniek overigens ook kunnen inzetten voor bijvoorbeeld dingen die je gelezen hebt, of andere thema's die weinig zinvol of constructief zijn om met je mee te dragen.

NOTEN
(1) http://favim.com/

Met Geduld het Rijpingsproces Omarmen

Tijdens dit ontruizingsproces kom je allerlei dingen tegen. Omdat ik er in geloof dat je zelf een waardevol instrument bent is het ook erg zinvol om stil te staan bij de ervaringen die jezelf op doet tijdens zo'n proces. Niet alleen zorgt dat voor helderheid binnen je eigen systeem, maar het zou ook nog eens herkenningspunten kunnen opleveren voor andere mensen die zich op dit pad bewegen.

Aandachtig kunnen zijn is en waardevolle vaardigheid (1)

Hierbij is het natuurlijk niet realistisch om te verwachten dat je de ene revolutionaire doorbraak na de andere meemaakt. Het is veel waarschijnlijker dat je zaken ervaart die je misschien al eerder eens hebt opgemerkt, of dat het gedachten zijn die al door menig ander is verwoord.

Omdat ik in dit project de subjectieve beleving hoog inschaal, geef ik toch veel als het ware veel 'airplay' voor de kleine ontdekkingen die gepaard gaan met de wens tot algemene verrijking van het leven.

Dit gezegd hebbende wil ik de aandacht richten op het verschijnsel dat het kan voorkomen dat er enkele dagen helemaal niks lijkt te gebeuren in het creatieve proces. Terwijl je juist denkt volop in die stroom te zitten, kan het opeens lijken te stokken.

Zolang je je niet hebt overgegeven aan vele vormen van verslaving of versnippering, denk ik dat er zich in dat soort periodes iets anders afspeelt, namelijk dat er onbewust van alles aan het verschuiven is. Hierbij zou je je misschien zelfs kunnen voorstellen dat je hersenen actief allerlei nieuwe verbindingen aan het leggen zijn, zodat ze via hun antennefunctie toegang kunnen krijgen tot andere informatievelden.

Mijn ervaring is dat dat binnen enkele dagen een nieuw gedachtenbereik zich presenteert, vaak gepaard gaande met een gevoel van tevredenheid. Ik heb dan maar geleerd om tijdens dit soort stiltemomenten niet te gaan wanhopen, ook niets te forceren, maar simpelweg gewoon het rijpingsproces de tijd gunnen door het met geduld te omarmen.

NOTEN
(1) afkomstig van de website http://favim.com/image/666599/ die uitpuilt van afbeeldingen, waar helaas zelden de fotograaf of kunstenaars wordt genoemd.
(2) http://noetiek.wordpress.com/2010/01/06/de-bewustzijnsantenne/

Men bestudere een Psychose en Behoude het Goede

Zoals ik al eens eerder zei zijn er vele wegen die meer zicht op die haast goddelijke creatieve stroom kunnen leveren (1). Terwijl ik zelf momenteel vooral speur naar manieren om vaker en intenser in die heerlijke toestand te verblijven, hoor ik ook geluiden van mensen die juist eerder bang zijn om daar in te verdwalen, om zichzelf erin te verliezen.

Met Stapele enkele stenen en bouwen daarop verder (Paul David Bond Pesqueira, 2)

Mensen die een psychose hebben meegemaakt kunnen meepraten over hoe het is om niet werkelijk volop te genieten van die ongelimiteerde creativiteit. Vaak hoor ik van mensen dat ze een dubbel gevoel hadden over hun psychotische ervaring: enerzijds was het een ramp, maar anderzijds had het ook erg mooie en aantrekkelijke aspecten.

Omdat ik al een hele site heb draaien rondom psychoses streef ik er wel naar om deze noëtische site niet teveel te laten versmelten met het psychose anders project (3). Dat neemt overigens niet weg dat het bestuderen van de positieve effecten van een psychose, met inbegrip van mogelijke valkuilen, er voor kan zorgen dat de weg naar dat creatieve centrum verkend kan worden.

Als je immers dit op een voorzichtige, rustige manier doet, kun je informatie verwerven over dat centrum en onder ideale omstandigheden kun je ook leren hoe je erin kunt vertoeven zonder gek te worden. Dat is natuurlijk ook wel zo aangenaam.

Ik stel me dus open om met geïnteresseerden deze route naar het pulserende creatieve potentieel in mensen te verkennen. Dit betekent overigens niet dat al die andere wegen die naar een voller leven kunnen leiden, waarin er meer ruimte is voor humor, liefde en schoonheidsbeleving nu worden afgesloten. We kunnen makkelijk op meerdere terreinen onze voelsprieten trainen.

Voor degene die een psychotische ervaring hebben gehad raad ik aan eerst even de pagina te lezen rondom de vraag of fundamenteel noëtisch bewustzijnsverkenningswerk wel geschikt is voor je (4).

NOTEN
(1) http://noetiek.blogspot.nl/2013/06/1000-wegen-naar-een-voller-leven.html
(2) Afkomstig van: http://brilliance-of-art.tumblr.com/
(3) http://psychoseanders.wordpress.com/
(4) http://noetiek.blogspot.nl/2013/06/is-fundamenteel-noetisch-onderzoek.html