In mijn ervaring is het denken en voelen een proces dat een bepaalde frequentie heeft. Zo kun je op sommige momenten de meest prachtige gedachten hebben die gepaard gaan met gevoelens die daar heerlijk mee resoneren; de combinatie van nieuwe (innerlijke) ontdekkingen met daarbij een ruime ademhaling een een tevreden hart is voor mij echt de top in het leven momenteel.
Dit is echter een proces dat niet zomaar op dit niveau blijft. Zo moet je oppassen voor allerlei 'aanvallen' vanuit wat je je 'ego' zou kunnen noemen (1), maar wat ook een moment van oplettendheid is vereist bij het wakker worden. Het gebeurt me regelmatig dat ik als het ware een hele octaaf lager trillend wakker word. Het is dan zaak om je daar bewust van te zijn en er vooral niet te lang in te blijven hangen.
In die zin is het verstandig om op te staan of ergens even te gaan zitten om je vervolgens af te stemmen op die hogere frequentie, en al snel kan het gebeuren dat je lichaam zich weer aanpast, misschien enkele helende gapen, en dan kun je de dag weer goed beginnen :)
Ik zag dat ik 7 jaar geleden ook al eens over afstemming heb gesproken in combinatie met meditatie. De tip was destijds om je af te stemmen op het hoogst bereikte hartsniveau (2).
Zojuist las ik op het toilet een boek over de drie Nederlandse koningen Willem I, II en III in de negentiende eeuw. De vader van Willem I werd ergens rond de Franse Revolutie in 1789 het land uitgezet, waarna hij naar Engeland vluchtte.
Dit zette mij aan het mijmeren over de grootsheid van de Franse Revolutie, waarin het volk in opstand kwam tegen het machtsmisbruik van de monarchie en de elite. Het duurde niet lang of ik maakte de sprong naar de huidige tijd, waar de geruchten toenemen dat er een soort van 'geheime regering' zou zijn die al duizenden jaren de mensheid probeert klein te houden.
Bastille Day in Philadelphia
Wat zou het mooi zijn als we als mensheid in staat zouden zijn deze 'nieuwe' Deep State Bastille te bestormen om zo alle geheimen bloot te kunnen geven, en ons allemaal weer een eerlijke kans kunnen geven om ons te ontwikkelen. Volgens sommigen zou het slechts om een groep van zo'n 2000 mensen gaan: die moeten we met zijn allen toch aankunnen, zou je zeggen.
Er is echter vooralsnog één probleem: waar is deze Deep State Bastille? Dat was vroeger in ieder geval wel duidelijk. Wellicht gaan we het in ons leven nog meemaken.
Bronnen:
(1) Mocht je geïnteresseerd zijn in diverse niet altijd even aardse bronnen stuur dan een mail.
Zoals in een inmiddels haast legendarisch artikel uit 2010 (1) werd aangehaald, zouden we vóórdat we geboren worden, een soort van tijdelijke bewustzijnscompressie vrijwillig ondergaan. Hierdoor zouden we in staat zijn om te overleven op aarde. Als we een dergelijke proces niet zouden doorgaan zouden we niet alleen gek worden van al die gedachten die door al die miljarden mensen worden uitgezonden, maar we zouden het ook moeilijker hebben om onze eigen gedachten en herinneringen terug te vinden.
Bewustzijnscompressie, alsof je een auto samenperst. Gelukkig blijft er van het bewustzijn nog veel over om goed te kunnen functioneren op onze planeet; bovendien zou het bewustzijn na afloop van de exercitie weer in originele staat terugkeren, met wat extra features zou je kunnen zeggen, welke verzameld zijn tijdens een fysiek leven (2)
Door je bewustzijn te comprimeren kun je je afsluiten voor veel gedachten- en emotierommel en bovendien lukt het dan ook makkelijker om je te richten op je eigen bewustzijn. Een van de taken die je je zou kunnen stellen tijdens het leven is om voorzichtigaan weer wat meer bewustzijn toe te laten, waardoor je een ruimer perspectief kan ontwikkelen.
Risico's daarvan zijn natuurlijk dat je overspoeld kunt raken. Het is dan ook aan te raden dit proces voorzichtig en speels aan te pakken. Het hart kan hierbij een goede gids zijn (3).
Eerder sprak ik over cognitieve milieuverontreiniging (4) waarbij ik dan verwees naar het verschijnsel van al die ruis die door zoveel mensen wordt veroorzaakt. Het aspect waar ik in dit artikel even bij wil stilstaan is dat we er ons bewust van kunnen worden dat er voor een niet-menselijk (ruimer) bewustzijn al haast sprake is van een oorverdovende herrie omdat er over het algemeen door die miljarden mensen vrij ongecontroleerd wordt gevoeld en gedacht.
Sinds de komst van internet en dat vooral al die sociale media zou je wel kunnen spreken van een serieuze kwadratering van de gedachtenruis of -verdichting. Veel van die 'kleverige' gedachten die we zo denken, worden dan niet alleen door onszelf in de gedachtenether gespoten, maar doordat we ze via sociale media verspreiden, worden deze gedachten ook nog eens door iedereen herhaald die je twitter-, app-, instagrambericht leest.
Gedachtensmog - omdat onze vijf fysieke zintuigen het
niet kunnen waarnemen, hoor of zie je er weinig over (5)
Voorheen werd één rommelige gedachte door één persoon in het gemeenschappelijke gedachtenveld geplaatst, en dat creëerde al heel wat ruis. Tegenwoordig kan het zomaar zijn dat die rommelige gedachte wordt verspreid over honderden, duizenden en soms wel tienduizenden mensen. Als je nagaat dat er naar 'hartelust' wordt gedeeld en verspreid, en daardoor ook wordt 'denkherhaald', dan kun je je voorstellen dat de 'menselijke bandruis' door het gebruik van internet enorm is toegenomen.
Wellicht moeten de arriverende zielen nog een standje verder worden gecomprimeerd om bestand te zijn tegen deze kwadratering van gedachtenmilieuvervuiling?
Laten we hopen dat we zelf nog altijd in staat zijn om hier een weg uit te vinden, door bijvoorbeeld jezelf te trainen je bewustzijn boven deze dichte mist te laten uitstijgen, en door ook bewust om te gaan met sociale media: iedere gedachte of ieder bericht met een lage trilling, is er weer een die je zou kunnen leren te vermijden, in plaats van verder te verspreiden door je bewustzijn er even op te richten.
We leven in een fascinerende tijd waarin er uitdagingen zijn op vele vlakken. Ik ben nog altijd de relatie tussen de digitale ontwikkelingen en het effect op het beeld dat de mens van zichzelf hierdoor al dan niet bewust opbouwt.
Recentelijk heb ik het even kort gehad over Google Translate en het nut van het leren van een vreemde taal (1) en heb ik een pleidooi gehouden voor het niet direct googlen van van alles en nog wat, maar je geheugen ook nog eens in te zetten (2) om eerder opgeslagen zaken terug te vinden.
In deze bijdrage wil ik stilstaan bij het aspect van informatieopslag door mensen. Je zou je kunnen afvragen wat het nut is van het opslaan van informatie in onze hersenen. Zo'n beetje alles kun je immers wel bij elkaar vinden op internet. Waarom zou je eigenlijk nog de moeite nemen om iets te onthouden als het vaak nauwkeuriger is op te halen op internet? Zijn onze hersenen niet inferieur aan een dergelijke onmeetbare electronische database?
Foto van Jac. Splinter (4)
Net liep ik door Arnhem en zag het bordje van de van Spaenstraat (3). Ik vroeg me even af wie nou van Spaen ooit geweest is (5). Omdat het voor mij nieuwe informatie is, heb ik het gegoogled en nu zou je je kunnen afvragen: is het nou de moeite waard om hier iets over op te slaan in je eigen geheugen en wat heeft het nou in hemelsnaam toe te voegen aan de broninformatie zelf? Hoe kun je als mens ook maar iets toevoegen hieraan?
Persoonlijk ben ik geneigd om te denken dat onze kracht als mens er niet zozeer in zit om informatie vlekkeloos en objectief te onthouden en te reproduceren, maar dat het waardevolle juist te vinden is in de subjectieve verwerking van 'droge, statische' encyclopedische (internet) informatie.
Hierdoor is het wellicht wel prima dat deze droge informatie gewoon ergens op internet staat, maar het is wellicht wel de toekomst van de mens om deze informatie sappiger te maken, om hier als het ware een subjectieve saus overheen te gieten. Een subjectieve beleving van informatie kan nog niet geleverd worden door internet en op die manier.
In het geval van de van Spaenstraat: zou je de informatie hierover als een soort van bonbons in je mond kunnen laten smelten om dat te ervaren wat het bij je oproept: Arnhem, 26 december 1750, Mr. Willem Anne Baron van Spaen le Lecq, 1817, den Haag. De wens om een groots historisch werk over Gelderland te maken, waar uiteindelijk slechts één deel van wordt verwezenlijkt omdat de dood aanklopte bij de Baron. Wat roept dat bij je op? Wat gebeurt als je deze informatie met gesloten ogen proeft? Zijn er misschien bijzondere herinneringen, bepaalde gevoelens? Wordt wellicht een oud trauma geactiveerd, of vindt spontaan een helend proces plaats?
Zomaar een Baron gegoogled (6)
Hoe klinkt het als je eigen voornaam laat volgen door Baron, je eigen achternaam, gevolgd door Le Lecq? Ben jij wel eens vol enthousiasme ergens aan begonnen, zonder het helemaal af te maken? Als je de tijd zou hebben, zou je de geschiedenis van je dorp, stad of familie willen opzoeken, en zou je dat dan doen op zoek naar informatie, of misschien toch ook wel vooral om nieuwe lekkere bonbons te mogen proeven?
De omgang met Google en al haar toepassingen zet me regelmatig aan het denken. Het zou fijn als ik de verschillende aspecten ervan helder voor ogen had. Wat is de betekenis ervan voor ons eigen zelfbeeld? Wat betekent het voor onze relatie met elkaar? Al meerdere keren sprak ik over googlistische luiheid (1) als term voor de luiheid die ontstaat rondom het onthouden van informatie: waarom zou je dingen of feiten onthouden als je het ook kunt opzoeken?
Hersenen uitgummen door Digitale Ontwikkelingen? (3)
Bovendien werkt google een stuk sneller dan het gemiddelde geheugen van een mens (2). Als je op die manier als mens de concurrentie aan zou willen gaan, dan delf je al snel het onderspit. Je wordt dan als een schaakspeler die probeert een geavanceerde schaakcomputer te verslaan: dat lukt zelfs de wereldkampioen schaken niet meer.
Omdat ik sinds enkele weken weer enkele ochtenden in de week ter beschikking heb voor innerlijke verkenningen, wil ik ook mijn geest weer oppoetsen. Soms heb ik wel eens het gevoel alsof er door de drukte thuis, het slaaptekort e.d. ook het nodige is uitgegumd. In die zin is een Ctrl-Z-toets wel gewenst, zullen we maar zeggen (4).
Buiten het weer vaker schrijven van verkenningsstukjes, heb ik het ook op me genomen om een nieuwe taal te leren. Tegenwoordig kan dat erg makkelijk via internet, en door een collega kwam ik op de site van Duolingo (5). Omdat ik duidelijk sympathieën koester voor de buitenlandse politiek van Rusland leek het me logisch om de Russische taal op te pakken.
Duolingo - Leer gratis Russich vanuit Engels (5)
Als ik mijn dertienjarige dochter hierover zou vertellen, zou het me niet verbazen dat ze zoiets zou zeggen als: "Waarom een taal leren? Je kunt toch ook gewoon Google Translate gebruiken?" Alleen al het gegeven dat ik hierover even zou moeten nadenken is eigenlijk al zorgwekkend. Als je niet oppast zou je door dit soort gedachten daadwerkelijk niets meer oppakken waar je je geheugen voor nodig hebt. Voorlopig ga ik eigenwijs en misschien wat ouderwets door om toch mijn geest te trainen door de lol te ervaren van het leren van iets nieuws, en de daarbij horende verruiming van mijn associatieswereld.
Het respecteren van de binnenwereld en al haar dynamiek, is in deze tijd vol met externe prikkels een uitdaging op zich. Momenteel is het voor mij in ieder geval vaak het geval dat er een haast continue stroom van prikkels van buiten komt, tezamen met een hoop zaken die geregeld moeten worden.
Je zou je er helemaal uit kunnen terugtrekken, maar dan loopt er wel veel in de soep, en bovendien worden de mensen om je heen er ook niet blij van, als je iedere dag een paar uurtjes meditatief de binnenwereld aan het verkennen bent.
Puntje aan de horizon - infaden en daarna weer uitfaden (1)
Als een soort compromis leek het me zeker het proberen waard om in ieder geval voor- en na een bepaalde actie een kort moment van verinnerlijking te pakken. Ik zit dan te denken aan 10 seconden ervoor en 10 seconden erna.
Ik kan een voorbeeld noemen: ik las en verstuurde een mail. Vooraf maakte ik een fade-in waarin ik me zo voorstelde dat vanuit de verte de persoon dichterbij kwam, vanuit een puntje tot vlak voor je. Vervolgens besteedde ik mijn energie aan het mailtje en na het verstuurd te hebben, zag ik de persoon en de mail weer verdwijnen ver aan de horizon. Daarna even kort stilstaan bij wat het met me doet, of ik nog iets voel of moet denken, en dan is er weer ruimte voor iets nieuws.
Je zou eens kunnen proberen om op deze manier ook internet te gebruiken, waarbij je tussen de verschillende websites ook uit- en infade. Stel je voor dat je op die manier als het ware op een soort meditatieve manier aan het surfen bent.
Wie kent het niet? Je bent even iets vergeten en je kunt er maar niet opkomen wat het ook alweer was wat je vergeten bent. In deze tijd waarin Google (3) om de haverklap wordt ingezet om dit soort ongemakken te verhelpen, kun je je afvragen of je geheugen er echt beter op wordt. Al eerder heb ik gesproken over googlistische luiheid (2), en ik ben van mening dat we moeten oppassen niet allemaal geheugenpannenkoeken te worden: heel oppervlakkig redden we het allemaal wel, maar zodra er iets meer gezocht of nagedacht moet worden, pakken we de makkelijke weg.
Regel uit het nummer 'Car Radio' van Twenty One Pilots - Neem de rust om even wat na te denken
Een band als 'Twenty One Pilots' (mijn dochter luistert ernaar, en ik pik af en toe iets mee. Sommmige boodschappen zijn immers van alle tijden), zingt ook over het belang om na te blijven denken (4), en een manier om na te blijven denken is door je geheugen te gebruiken, en een scherpe geest te ontwikkelen of in stand te houden.
In mijn vorige bijdrage (1) sprak ik al over de spoelknop om de sufheid uit je hoofd weg te spoelen, wat een belangrijke factor is om je geheugen weer scherper te krijgen. De vraag waar ik sinds gisterenavond bijvoorbeeld mee worstel is 'Wie is ook alweer de zanger van de band uit de jaren tachtig, 'The Talking Heads'?
Ergens zou ik kunnen gaan wanhopen, want zo'n naam zou ik tien jaar geleden zonder enig probleem meteen het podium van mijn bewustzijn op kunnen sturen, zodat iedereen in het aanwezige publiek hem meteen met enthousiasme zou ontvangen. Er worden nu echter andere figuren naar voren geschoven, die het zeker niet zijn, zoals de gitarist van Queen, Brian May, en iemand als Brian Eno.
Pannenkoekhoofd (5)
Een reis door geheugenland impliceert dan ook dat je google bewust negeert (niet eenvoudig), en ook anderen mensen niet voor je laat googlen, want als je zo'n vraag aan iemand anders stelt, ontstaat er al snel een soort google-reflex: "Oh, dat zoek ik wel even voor je op hoor", waarbij de ander dan ergens een beetje wil pronken met zijn slimheid, welke niet meer is dan google-wijsheid, oftewel, "Ik wist het niet zelf, maar ik moest het opzoeken"-wijsheid.
Daarnaast houdt zo'n reis door geheugenland ook in dat je er plezier in hoort te hebben, en bovendien het zou een liefdevol proces horen te zijn. Als Brian May of Brian Eno tevoorschijn komt, terwijl je eigenlijk op zoek bent naar de zanger van The Talking Heads, kun je er beter om glimlachen, en je geheugen een knuffel geven, dan dat je boos wordt omdat je geheugen het niet meer goed zou doen, of iets in die geest. Als je lief bent voor je geheugen, werkt hij volgens mij vele malen beter.
And to be awake is for us to think
And for us to think is to be alive
And I will try with every rhyme
To come across like I am dying
To let you know you need to try to think
